Recensies

De dames van de Horizon is een deel uit de vrouwenportretten waarvoor Annie Goetzinger een hele reeks tekende en eerder met Pierre Christin het album De blanke sultane afleverde. Scenarist Christin werd bekend met de ruimteheld Ravian en de kwaliteitsscenario's voor Enki Bilal waaronder klassiekers als Het schip van steen en Kermis der onsterfelijken. Dat belooft. Op de cover van dit prestigieus uitgegeven album prijkt het weinig belovende keurmerk van 'beeldroman'. Helaas blijkt het verhaal zo dun als een damesromannetje van de slechtste soort. Het verhaal is snel verteld: In 1954 is de luxe pakketboot Horizon op weg naar Indo-china waar Frankrijk in oorlog is met Vietnam. Aan boord bevinden zich de schrijfster G?raldine Moustier-Loys, haar vriendin Sybille de Liedekerke, de oorlogsvlieger Andr? Beyle en kapitein Kergomard, een Franse oorlogsheld. Een bonte stoet draait om deze hoofdpersonages hun rondjes mee: communisten uit Marseille, een Zwitsers bankier, een Brits geheim agent, een sjeik, een Spaanse edelman, een Bretonse nationalist en een Isra?lische agente. Wat al deze mensen samenbrengt is hun zoektocht naar een nazi-schat die zich ergens aan boord bevindt. De Horizon werd namelijk speciaal voor Adolf Hitler gebouwd in 1939 in Hamburg. Parsifal was zijn Wagneriaanse doopnaam. De F?hrer zou met deze boot glorieus de haven van New York moeten binnenvaren. Om het schip uit handen van de geallieerden te houden werd het echter aan het einde van de oorlog in de Elbe tot zinken gebracht. De Fransen verwierven het als oorlogsbuit waarna het wrak op een werf in Saint-Nazaire geheel werd opgekalefaterd. Geheime documenten bleven echter in het schip achter. De zoektocht hiernaar wordt op een obligate manier uitgewerkt. De personages zijn niets dan stereotypen; de communist een kloon van Stalin, de Isra?lische een kampslachtoffer, de bankier een gewetenloze geldteller, de vliegenier een viriele macho en de schrijfster een femme fatale. Mislukte optredens in het verkeerde boek van Agatha Christie. Wanneer de schat eindelijk gevonden wordt blijkt die geheime Zwitserse nazi-rekeningen te bevatten (hoe origineel). Maar zoals met De Titanic gaat dit geheim in de golven verloren. Het tekenwerk van Goetzinger helpt dit fantasieloze scenario niet veel verder. Design, kleding en kleuren geven een mooi tijdsbeeld van het leven aan boord van een luxueuze pakketboot maar de lichaamstaai en expressie van de personages oogt flets en schematisch. Goetzinger is een aardig illustrator van vooral doodse materie. Dit prachtig uitgegeven album, compleet met kleurrijke ebrus en een uitklapbare poster van de Horizon, had een beter verhaal verdiend.