De versteende droom is het verhaal van de enigszins wereldvreemde tweeling Pauline en Eug?ne Baron. In de tweede helft van de 19e eeuw vormen zij met James Bellington, Felix Jouot, Jaspers Seams en Kolonel Artbury de weinig samenhangende leden van een archeologische expeditie die de rotsstad Petra onderzoekt. Verlost van de verstikkende Victoriaanse regels thuis brokkelt hier het laagje vernis dat beschaving heet snel af. Irritaties en onbegrip overheersen. Doel van de expeditie is om Petra, de stad van de Nabate?rs in Zuid-Jordani?, en 2000 jaar oud, in kaart te brengen voor een groot publiek. Eug?ne en Pauline zijn de klassiek geschoolde kinderen van de beroemde archeoloog Baron. De relatie tussen de tweeling gaat verder dan een normale broer/zus-verhouding en vertoont tal van incestueuze trekjes. Eug?ne maakt zich in Petra echter gaandeweg los van zijn zus door volkomen in de ban te raken van een jonge mysterieuze Nabetaanse vrouw die zich Nubayat noemt. De opdringerige archeologen en grafschenders Jouot en Seames worden door haar op gruwelijke wijze omgebracht. Eug?ne wordt haar geliefde en steunt Nubayats vernietigingsdrift want de westerse mens, de kolonist komt slechts 'met hamers, houwelen en dynamiet om alles te vernietigen'. Zijn moralisme gaat aldus gepaard met veel bloed. Alleen zijn onvoorwaardelijke liefde voor Pauline maakt dat zij als enige de verschrikkelijke slachtingen overleeft. Geshockeerd door de gebeurtenissen trekt Pauline de woestijn in om alle contact met haar broer te verliezen. Isabelle Dethan heeft een acceptabel scenario neergezet dat speelt met vertrouwde items als grafschenders die voor hun daden moeten boeten, de mysteries van het Midden-Oosten en de arrogantie van de westerse mens. Dethan had al naam gemaakt met de fantasyreeks De Zandmemoor en recentelijk de reeks In het land van Horus, over het oude Egypte (zie Stripschrift 360). Voor beide reeksen nam ze ook de tekeningen voor haar rekening. Traag laat ze haar verhaallijn lopen, haar personages getroebleerd en vol verlangens kijkend naar de horizon. Veel blijft bij haar scenario onderbelicht wat de lezer aanspoort om zelf een deel van het verleden van haar personages in te vullen. Storend is dit zeker niet. Daphn? Collignon heeft op geheel eigen wijze invulling gegeven aan dit woestijndrama. Deze illustratrice van voorheen Disneyworld en een keur van gerenommeerde Franse romans legt haar tekeningen onder een wolk van woestijnstof. Aarde, oker en zandkleuren domineren de pagina's. Pas bij de paradijselijke tuin blijken er ook andere kleuren op haar palet te bestaan. Dit kleurgebruik heeft het juiste, stemmige en ook onheilspellende effect. Grafisch zijn haar pagina's minder doeltreffend door de weinig spannende pagina-indeling en gekozen standpunten. Haar tekenwerk is wisselend van kwaliteit; de figuren blijven vaak wat vlakjes door de beperkte gelaatsuitdrukkingen en zijn anatomisch lang niet altijd verantwoord. Als toegift wordt de lezer voorzien van een beknopt werkdossier wat weinig toevoegt aan het verhaal. Wel aardig is de opzet en afstemming van de werkzaamheden tussen Collignon en Dethan.