In 2006 recenseerde ik voor Stripschrift de cartoonbundel In plaats van bloemen en zeven jaar later het vervolg Een prachtige dag van Michiel Wijdeveld. Toeval of niet maar opnieuw zeven jaar later - deze recensie schrijf ik in 2020 - bespreek ik wederom werk van Wijdeveld; ditmaal twee nieuwe uitgaven. In Het leven heeft zin staan ook cartoons uit eerdere bundels die soms zijn hertekend. Grafisch gezien proeven de tijdloos gestileerde cartoons naar Joost Swarte en zijn ze ansichtkaart- of posterwaardig. Ze winnen aan kracht door onderschriften die met enige regelmaat aan Peter van Straaten doen denken. De prenten stralen een somber beeld van de maatschappij uit doch roepen door de soms absurde humor toch regelmaat een lach op. Zo zien we een ober die zijn gast in het restaurant bewonderend meldt dat hij op Mussolini lijkt. In Mens in de kosmos vinden we ??n-pagina-strips waarin Wijdeveld in twee tot vier platen zijn punt probeert te maken. De strips verschenen eerder in de tweewekelijks verschijnende krant Argus (vernoemd naar verslaggever Argus van de Rommeldamse Courant uit de verhalen van Ollie B. Bommel). In de regel heeft hij hier weinig tekst voor nodig maar af en toe iets te veel platen. De standaard aanpak komt erop neer dat Wijdeveld zijn lezers in het laatste plaatje op het verkeerde been zet dan wel de setting een vreemde wending geeft. Als een vrouw haar man meldt thee te hebben gezet, levert de man het nukkige commentaar dat het wel weer heel erg over haar gaat. En andere man meldt bijna beschaamd achter zijn laptop: ?Sorry voor mijn late reactie, maar ik zie uw doodsbedreiging nu pas?. Ik hoop dat een volgend boek - ik tel zijn speciale lockdown-uitgave Kleurboek voor de nihilist even niet mee - niet zo lang op zich laat wachten maar ook als het weer zeven jaar duurt, zit ik er weer klaar voor.