Met het werk van Judith Vanistendael (Leuven, 1974) heb ik een soort Spinvis-verhouding. Ik ben dol op diens muziek, maar vind hem soms ook moedwillig moeilijk doen. Pretentieus. Arty-farty. Ontoegankelijk. Net als in de muziek geldt ook in de stripwereld dat er een groot verschil is tussen werk dat kunst wil zijn en werk dat als entertainment wil worden gezien. Beide opties zijn niet goed of fout, maar kunst is een wankel koord: wie vervalt in vals sentiment verliest zijn publiek. Ik moet altijd even wennen aan het werk van Vanistendael. Haar tekenstijl schiet alle kanten op: van realistisch tot karikaturaal, van schetsmatig tot doorwrocht, van snelle beeldsequenties tot paginavullende sfeerplaten. Ook haar beeldroman Mikel is een visuele carrousel. Op scenario van de geboren Spanjaard Mark Bellido schetst ze 'het verhaal van de snoepverkoper die veranderde in een hond', zoals de ondertitel luidt. Met honden ('txakurras') worden priv?-lijfwachten bedoeld die Baskische rechters, politici, hoogleraren en ambtenaren moesten beschermen tegen aanslagen van de ETA. Dit Spaans terrorisme leent zich bij uitstek voor grafisch vuurwerk. In meer dan driehonderd pagina's leren we Miquel kennen, een chaotische vader met een nietszeggend baantje als snoepleverancier. Stiekem wil hij doorbreken als schrijver, maar hij krijgt geen letter op papier. Om beter voor zijn gezin te kunnen zorgen (en ook inspiratie op te doen om eindelijk een boek te schrijven), kiest hij ervoor beveiliger te worden van een lokale burgemeester in Baskenland. Voor zijn gezinsleven blijkt dat allerminst een schot in de roos, want als lijfwacht maakt hij ellenlange dagen. Bovendien verandert hij enorm door dit gevaarlijke werk. Vanistendael neemt ons mee in de leefwereld van Miquel (die zich in Baskenland 'Mikel' noemt) en weet diens twijfels en angsten mooi te verbeelden. Drie vrouwen houden hem een spiegel voor: zijn vrouw Ana, zijn werkpartner Rosa en de ETA-demonstrant Ainhoa. Zij vertegenwoordigen ook de drie werelden waartussen de weifelende 'engelbewaarder' laveert. Welke wereld verkiest hij uiteindelijk? De chaos in het hoofd van Mikel komt fraai tot uiting in de veelzijdige kleurenplaten. In haar nawoord zegt Vanistendael dat ze er niet van houdt om auto's, pistolen en explosies te tekenen, maar wellicht dat juist daarom deze grafische roman zo goed de waanzin van terrorisme laat zien, die mensen doet veranderen in honden.