In navolging van stripmaker Kees Sparreboom heeft ook Willem Ritstier, winnaar van de Stripschapprijs 2017, een stripverhaal afgeleverd over zijn overleden partner. Maar daarmee houden alle gelijkenissen op. Hetzelfde verdriet, maar totaal verschillende benaderingen om dat in een beeldverhaal vorm te geven. Pakte Sparrenboom naar de aanpak en stijl die hij altijd gebruikte, Willem Ritstier zet verdergaande stappen. Hij koos voor de vorm van de grafische roman en gaf zijn personages geen ogen, neus en mond. Lege gezichten dus. Emotieloos. Dat maakt het een opmerkelijk boek. Het tonen van emoties in gezichten is toch het eerste waar je naar grijpt als je wil weergeven wat er in het hoofd van je stripfiguren afspeelt? Willem Ritstier deed dat niet in Wills kracht. En ja, dat is wennen. Wennen is het ook dat hij met dialoogvensters werkt waarin steeds slechts maar ??n zin staat. Dat zal Ritstier ook bewust hebben gedaan, maar het leest wat monotoon. Voordeel is dat zo alle goedkope emoties weggedrukt worden en het kale verhaal wordt verteld. Dat is al verdrietig genoeg. Het is af en toe slikken van het leed dat Willem en zijn kinderen is overkomen. Dus al lijkt het dat met die emotieloze gezichten de vorm belangrijker wordt gemaakt dan het verhaal, Ritstier lijkt wel zijn doel te bereiken. Hij heeft er dan ook zeven jaar aan gewerkt en heeft er zeven jaar over kunnen nadenken. Wills kracht is zo een monument(je) voor zijn vrouw. Zoals ook de site willskrachtboek.nl dat is.