Jammer dat er geen prijs is voor het best verzorgde stripboek: de nieuwste striproman Octopus van Mark Hendriks (1971) zou zeker een kanshebber zijn (vormgeving: Cyril Koopmeiners). Het Scratch-team maakt werk van mooie albums, zoals beloofd. Gebonden, liggend (oblong) A4-formaat, linnen rug, cassette; en dan mag je nog beginnen met lezen! Dat lezen is voor de trouwe Hendriks-volgers een feest van herkenning. Zoals in de filmwereld de regisseursfilm bestaat, een film waarop de regisseur een vet, persoonlijk en direct herkenbaar stempel drukt, zo tekent en schildert Hendriks een consistent oeuvre bij elkaar. Zijn eersteling, al uit 1995!, heet Tomoyo, achter welke naam een nauwelijks indrukwekkende Aziatische dame met een scherp, driehoekig gezicht schuilgaat. Uit Hendriks? pen of penseel, beide gedoopt in het zwartste inkt, vloeide 22 jaar geleden een amorele, opportunistische maar ook tedere heldin, die sindsdien Hendriks op sleeptouw neemt, zo lijkt het. In zijn romans is ze er, onder haar eigen naam of pseudoniem en in wisselende tijden en Aziatische landen. In Geen liefde zonder tranen heeft zij een tedere lesbische verhouding maar is ze onderwijl niet te beroerd om als Vietcong-strijdster Amerikanen letterlijk in mootjes te snijden. Ze was porno-actrice. In Tibet (2015) is ze in Tibet. In Octopus ontmoeten we een... octopus, die eerder al in Ikayaki (1998-2000) optrad. Tomoyo woont nu aan de Koreaanse kust, runt een winkeltje, tekent af en toe wat maar vist liever haar kostje bij elkaar in de zee. Ze sluit er vriendschap met een enorme pratende octopus. De erotiek die rond de octopus hangt (tentakels!) is een vaste waarde, van Hokusai tot in de diepste kelders van Hentai. Dan is er nog neefje Minjon, met wie ze gamet; onder een boom zit haar zielige, geile ex-schoonvader (die ze haar achterste biedt in ruil voor een nieuwe oude boot); een groepje oude vrouwen haalt herinneringen op en daar lopen twee Nederlandse toeristen, die haar winkeltje willen bezoeken maar haar steeds niet treffen en dan wat anders moeten doen. Hoe deze personages elkaar uiteindelijk ontmoeten, blijft hier onbesproken. We zoomen in op dat stel: herkent de welwillende lezer Hendriks en diens geliefde niet? Die inderdaad Azi? bezochten en daarvan kond deden in Hong Kong Dagboek? Heerlijke zelfspot. Van grote schrijvers zegt men wel dat zij steeds hetzelfde boek schrijven. Dat compliment past ook Hendriks. De octopus was er dus al eerder, en ook jongetjes met elektronische speeltjes. De humor is weer ontregelend. Eerder zagen we personages als Boc Ye en Qua Bong, en bestellijsten voor Tomoyo-action figures. Nu leest iemand de Planet of Loneliness-reisgids en prikt geliefde, tijdens een bezoek aan een tempel, de spirituele ballon door: ?... prachtig... maar wat een bullshit...?. Niks te wensen dan? Toch wel. Ik gun een groter publiek Hendriks (en Hendriks een groter publiek). Hendriks? alter ego zoekt Tomoyo tevergeefs, zoals ook in vroeger werk de ontmoeting van Tomoyo en haar Nederlandse penvriend (!) op een teleurstelling uitloopt. Misschien kan Tomoyo zelf, al is het maar voor ??n keer, een ontmoeting met Hendriks arrangeren en hem dwingen een bestseller af te scheiden. Ze heeft er de ballen voor...