Endre Ern? Friedmann is beter bekend geworden als Robert Capa. Capa maakte naam als oorlogsfotograaf en als oprichter van het persfotoagentschap Magnum Photos. In 1954 kwam hij aan zijn einde toen hij tijdens de eerste Indochinese oorlog in Zuidoost-Azi? op een landmijn liep. Hij had een succesvolle carri?re, leidde een avontuurlijk leven, verkeerde tussen beroemdheden, sliep met de knapste actrices uit Hollywood, dronk als een tempelier en vergokte een fortuin. Alle ingredi?nten voor een meeslepende biografie zijn aanwezig. Het is niet meer dan toepasselijk dat Florent Silloray ervoor gekozen heeft het leven van de fotograaf in een beeldverhaal te gieten. ?De vallende ster? is de ondertitel die Silloray aan zijn grafische roman heeft gegeven. En dat geeft al aan hoe hij denkt over de carri?re van Capa. Silloray begint zijn vertelling in januari 1954, als Capa in de Zwitserse Alpen probeert te herstellen van wat we tegenwoordig een post-traumatisch stress-syndroom zouden noemen. Van herstel zal het niet meer komen. Uit geldnood accepteert Capa tegen wil en dank een opdracht van Life om verslag te doen van de Indochinese oorlog. Met het bekende roemloze einde. Het creatieve hoogtepunt van zijn carri?re had hij toen echter al ruimschoots achter de rug. Althans in de visie van Silloray. Zijn beste werk leverde Capa als oorlogsfotograaf in de Spaanse burgeroorlog en nadien tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarna verdiende hij enkel nog de kost als societyfotograaf en maakte pretentieloze kiekjes van de beau monde. Geldgebrek, een gokverslaving, een niet te stillen dorst en een al te promiscue levenswandel hadden hun tol ge?ist. Silloray brengt het allemaal in beeld in sepia steunkleuren met het oogmerk de lezer terug te werpen naar de sfeer van de jaren 1940 en 1950. Zo wordt de lezer geleid langs de taferelen die Capa gevat heeft in inmiddels iconisch geworden foto?s. Zo is er de sterfsc?ene van de anarchist Federico Borrell Garc?a tijdens een aanval op Franco?s troepen. De foto werd voor het eerst gepubliceerd in 23 september 1936 en is inmiddels wereldberoemd, al is er ook gesuggereerd dat de foto in sc?ne is gezet. Wat aardig is, is dat Silloray niet kiest voor een reproductie van de foto, maar de keuze maakt Capa te tonen terwijl hij de foto schiet. Deze werkwijze is de ruggengraat van Silloray?s aanpak. Al die kiekjes van een fotograferende Capa in verschillende omstandigheden laten een indruk achter dat de lezer naar een diavoorstelling over het leven van Capa zit te kijken. Deze indruk wordt versterkt doordat Silloray braaf het oeuvre volgt en zich nauwelijks waagt aan een verdieping van het karakter van zijn hoofdpersoon. Al met al een vrij zoutloze opeenvolging van kiekjes die nooit de lezer bij de lurven weet te pakken.