Recensies

Het belagen van Disney aan de hand van avondvullende tekenfilms is al langer bezig dan vandaag, maar ze kunnen in Burbank rustig gaan slapen. Wakker liggen van Babes in Toyland hoeft niet. Jack en Jill in Speelgoedland zoals deze video-premi?re in het Nederlands heet, is een behoorlijk stuurloos vehikel. Het verhaal is gebaseerd op een operette van Victor Herbert en Glen McDonough en was ook de basis voor March of the Wooden Soldiers met Laurel & Hardy. Het maakt een potje van alle kinderversjes: Mary met haar Little Lamb, Humpty Dumpty, Torn Tailor en Jack en Jill komen voorbij gehupst in deze kerstprent. In het begin worden de kinderen Jack en Jill naar hun oom Barnaby in Speelgoedland gestuurd, maar al gauw blijkt dat de man een oude enge kniesoor is. Hij haat vreugde en speelgoed, en even kruipt de sfeer van Charles Dickens binnen. De twee kinderen vluchten uit het oude huis, dat wij al eerder zagen in TNT-reeksen als The Adams Family of Scooby Doo. De kids sluiten meteen vriendschap met Humpty, een ceremoniemeester, en met Torn en Mary de 'bedrijfsleider' van de speelgoedfabriek. Dat gaat gepaard met een aantal inspiratieloze liedjes waarbij de kinderen op de rug van een zwaan over het land vliegen (Mijn dochter van drie begon meteen Zwanenprinses te roepen terwijl ik spontaan aan Nils Holgersson moest denken). Als al het speelgoed in een poging om oom Barnaby te dwarsbomen, op hol slaat, refereert het gooi- en smijtwerk even aan Tom & Jerry. En de link naar Disney- en vooral Cosmos-video's is nooit ver weg. Terwijl de bevallige Mary kan meedoen in Anastasia of Duimelijntje. En manga komt ook even de kop opsteken als de Kobolds uit het enge bos de speelgoedfabriek willen aanvallen. Want het verhaal neemt in die 74 minuten verschillende keren een andere wending. Na ??n liedje zijn Jack en Jill hoofdrolspelers af, en zijn Tom en Mary plots protagonisten, waarna de actie zich opeens verlegt naar oom Barnaby die twee sukkels van zeerovers inhuurt (...en mijn dochtertje: 'Kapitein Haak!' schreeuwt), die de Kobolds uit het bos lokken. Het operette-verhaal is bewerkt door Toby Bluth, bekend kinderboekenauteur en animator. En de bekendste stemmen komen van Christopher Plummer en James Belushi. De productie werd in Thailand, Singapore en Taiwan afgewerkt en de animatie is stroef. Het kleurgebruik is vrolijk, maar mist warmte. De hele film rammelt als een oude bolderkar op de kasseien maar de vlugge montage en vooral de hoeveelheid aan karakters blijft blijkbaar boeien. Nadat ik deze film met een gerust hart op mijn kinderen (drie en zes jaar) losliet, spraken ze nog dagen over 'het monster dat in een paars plasje veranderde' en die 'gekke kat die altijd met haar staart tussen de deur komt'. En ze willen de film geregeld opnieuw zien. Zegt dat genoeg?