Een grafisch ontwerper die op zijn veertigste de moed bijeenraapt om strips te maken en een uitgeverij die eveneens de moed heeft om twee debuutalbums van deze tekenaar tegelijk uit te brengen. Zie daar de volledige geschiedenis van Verbleekte herinneringen en Gekleurd geheugen, de twee debuutalbums van Erik de Graaf. In zijn korte verhalen beschrijft De Graaf vanuit de ogen van een jongen hoe de wereld er dertig jaar geleden uitzag: het logeerpartijtje bij opa en oma, de spannende belevenissen op het strand, een zoektocht om spierballen te krijgen. Alledaagse belevenissen die vast staan op het netvlies van de volwassene en die hem lieten groeien tot wat hij was. Tot zover niets bijzonders. Wie zijn boekenplanken met strips bekijkt, zal dit soort verhalen al snel tevoorschijn kunnen halen, in allerlei variaties. Maar de verhalen van Erik de Graaf zijn meer. Wat al direct opvalt is het kleurgebruik. De Graaf kiest per verhaal voor een bepaalde steunkleur om vervolgens bij een volgend verhaal weer naar een nieuwe kleur te grijpen. Flashbacks of gedachten worden weer in een andere kleur geschilderd. Het tekenwerk oogt eenvoudig. Met dikke lijnen schetst De Graaf de beelden, eenvoudig met vele close-ups. Opvallend is eveneens de symmetrische opbouw van de pagina's, iets wat een degelijke rust cre?ert. Deze symmetrie doet me denken aan oude discussies in Zozolala waarin het werk van Edgar P. Jacobs werd besproken die deze techniek toepaste in zijn verhalen van Blake en Mortimer. Het zijn twee goedverzorgde albums geworden op klein formaat. Slechts ??n punt van kritiek. Waarom heeft De Graaf tot zijn veertigste gewacht met strips te maken? Als hij met dit talent op zijn twintigste was begonnen, behoorde hij nu tot de vaste kern van stripmakers in Nederland en was de Stripschapprijs hem al lang ten deel gevallen. En stonden al zijn albums in mijn boekenkast.