Het jongste album in de reeks Dagboek van een bos van Jean-Claude Servais voert ons binnen in caf?-restaurant 'Chez Marilou'. Pal op de Frans-Belgische grens laat de oud-strijder Godefroid Tailfer er sinds 1935 zijn herinneringen bezinken in het vochtige mos. 'De bodem van de vergetelheid' heet de uitspanning dan nog. Totdat op een dag Marilou verschijnt. De zon breekt door en haar energieke zorgzaamheid ontfermt zich over de waard en tal van zijn mannelijke gasten. Het precaire evenwicht tussen zompig verleden en liefderijk temperament breekt als de Vlaamse huisknecht Petrus van Daele, een minnaar van Marilou, vermoord wordt aangetroffen. De verdenking valt op haar echtgenoot Tailfer. In een prachtig tekenspel met chronologie en tijd ontrolt Servais een Simenon-achtig intrige. Binnen de besloten (maar vanwege de grens die er dwars doorheen loopt zo politiek geladen) ruimte van de herberg blijkt de een na de andere gast aangeraakt door een duister verleden. Gevoelens van jaloezie, nijd en onvervuld verlangen komen langzaam boven drijven. Marilou kookt en schenkt, lacht en vermaakt haar gasten. De politie speurt naarstig verder en Marilou. Zij is het echte geheim. De tekeningen van Servais, ingekleurd door Raives, zijn sfeervol. Soms vliegt een buizerd over die veel op een uil lijkt, zoals op een mooie sleutelpagina in het album, maar dat is nauwelijks storend. Het meesterschap van Servais toont zich in de compositie van het verhaal en de zeggingskracht van de beelden. De tekst speelt nauwelijks een rol. Gelukkig maar, want de vertaling leest houterig. Hopelijk komt daar in het tweede deel (aangekondigd voor mei 2004) verbetering in.