De inkijker die het album achteloos doorbladert krijgt het idee met verschillende tekenaars van doen te hebben. Het wisselend gebruik van zwarte en witte kaders, divers getinte achtergrondkleuren en de afwisseling van opvallend fel kleurgebruik met een verrassende terughoudendheid ervan, geeft het de lezer een kijkje in de mogelijkheden van tekenaar Juan Miguel Aguilera. Deze Spaanse artiest weet door knap te spelen met kleurgebruik de suggestie te wekken verschillende tekenstijlen te bezitten. Alhoewel in de detaillering van personages en achtergronden ook zeker een wijziging goed is waar te nemen, blijft de basis onveranderd. Het verhaal op scenario van Rafael Fonteriz leent zich goed voor een wisselende toepassing van kleur en stijl. Alles draait namelijk om een aantal moorden die op afstand via het internet lijken te zijn gepleegd. Eenmaal in de virtuele wereld beland, wisselt Aguilera van kleurstijl en kleurkader. De hoofdrolspelers, een doofstomme detective die communiceert via zijn hypertechnische bril en een knappe psychologe komen elkaar via een eigen verhaallijn pas laat in het album tegen en besluiten de oplossing te zoeken in de wereld van virtual reality. Daar komt het tot een bloedige climax. Het geheel komt wat aarzelend op gang en het slotakkoord is wat voorspelbaar; desalniettemin verzorgden de auteurs een welkome nieuwkomer in het Prestige-fonds.