Dit is een boek dat opvalt in de schappen. Niet allen vanwege zijn afwijkende vierkante formaat, maar ook door het grote oog dat de potenti?le koper vanaf de cover afwezig aanstaart. De aandacht verflauwt niet bij doorbladering, want de met de computer gemaakte tekeningen van drie aantrekkelijke hoofdrolspeelsters geven het boek bij vlagen een levensechte zweem die in fel contrast staat met het decor dat bestaat uit een geavanceerd ruimteschip uit 2069 en het oneindige heelal. Dit boek straalt originaliteit en creativiteit uit en een aangename sciencefictionsfeer. Het verhaal is daarentegen een feest van herkenning. Arthur C. Clarke beschreef in 1968 in 2007: A space odyssee hoe een nieuwe intelligente computer een ruimtemissie saboteerde en alle ruimtevaarders op ??n na om het leven bracht. Dit weerhield de laatst overgebleven ruimtevaarder er niet van om eenmaal aangekomen bij het einddoel op zoek te gaan naar nieuw leven in het heelal. Ook in 3 Maagden blijkt de technologie die zelfstandig beslissingen neemt de ge?soleerde ruimtevaarders noodlottig te worden; twee astronauten verliezen het leven in de kunstmatig opgewekte slaap terwijl een derde bemanningslid in een kleine sonde afdrijft en zo alle contact met het moederschip verliest. Het lot van de twee overgebleven vrouwen lijkt voorspelbaar... Dit alles zou zeer vergeeflijk zijn als scenarist Bernard Sylaire (=Bernard Hislaire!) en tekenaar Jean-Louis Boccar de beleefdheid hadden gehad om Arthur C. Clarke op te nemen in hun uitgebreide lijst met personen die zij bedanken, want dan was dit boek een intrigerende nieuwe bewerking geweest van een tijdloos meesterwerk. Nu is het gewoon ordinair jatwerk. Zou Boccar het weten?