Met de marktintroductie van twee albums in ??n keer probeert uitgeverij Dargaud met de nieuwe reeks Imago Mundi meteen stevig voet aan de stripgrond te krijgen. Of lezers zich echter onmiddellijk gegrepen voelen door deze nieuwkomer lijkt zeer de vraag. Het draait in dit tweeluik allemaal om een technisch trio dat met hun bedrijf, Imago Mundi geheten, dankzij geavanceerde apparatuur virtuele reconstructies kan opzetten. Zij worden ingeschakeld voor de mogelijke blootlegging van de resten van de verdronken stad Atlantis, maar zij worden aan de lopende band gedwarsboomd uit onverwachte hoek. Eric Corbeyran is samen met Achille Bracquelaire verantwoordelijk voor het scenario dat aan de ene kant voldoende actiemomenten kent, maar anderzijds door de gekunstelde uitwerking van de karakters geregeld een duwtje kan gebruiken. De auteurs hebben de hoofdrolspelers gelukkig geen onkreukbaar karakter toegekend, waardoor je als lezer wat dichter bij de personages komt te staan. De dialogen zouden daarentegen wat vlotter en spontaner kunnen. Waarom Corbeyran voor Luc Brahy als tekenaar heeft gekozen is volstrekt onduidelijk. De achtergronden en vergezichten leveren vaak een fraai beeld op, maar de figuren zijn weinig sprekend en niet consistent.