'Het is een eigenaardig boek. Toch gek eigenlijk dat die held zijn eigen niet ophangt. Ik wist allemaal niet dat dat alles in dat boek voorkwam, dat met die moeder en die vader dat is toch wel aangrijpend zeg.' Woorden van Gerard Reve, als hij in 1991 de naoorlogse klassieker De avonden op de radio integraal voorleest. Een understatement die als waarschuwing op de 53e (!) druk niet zou misstaan. Deze druk is dan de langverwachte albumuitgave van de stripversie door Dick Matena, waarover in Stripschrift 348 al uitgebreid werd bericht. De voorpublicatie in Het Parool kreeg al veel aandacht en lof, maar hoe houdt het eerste album zich staande? Een feuilleton krijgt vluchtige aandacht, je bekijkt vooral de tekeningen, maar 84 bladzijden achterelkaar De avonden in beeld, dat is de ultieme lakmoesproef. En om de vraag maar direct te beantwoorden: (her)lezing slaat in als een bom. Hoofdpersoon Frits van Egters is een gefrustreerde jongeman die bij zijn ouders woont. Hij ergert zich wild aan hen. We volgen Frits de laatste dagen van het jaar, we zijn aanwezig bij morbide gesprekken met vreemde vrienden, zitten opgesloten in zijn gruwelijke fantasie?n en nachtmerries. Matena maakte zijn strip met behoud van de complete tekst, dat is wel bekend. Maar vrijwel nergens wordt de onvermijdelijke overlap van woord en beeld storend. Veel vaker winnen de jeugdherinneringen en de horrorelementen aan scherpte, bij voorbeeld bij het verhaal over de man die door zijn eigen hond wordt opgegeten. Of het door de illustraties komt of door het feit dat in deel 1 de middelbare schoolre?nie centraal kwam te staan, de oorzaken van Frits' depressies lijken duidelijker naar voren te komen in de strip: Frits is gesjeesd als gymnasiumleerling, voelt zich hopeloos miskend en verdoet zijn leven met een stom kantoorbaantje. In zijn dromen en gesprekken geeft hij lucht aan zijn vervreemding: Frits tegen de moeder van een baby: 'De zenuwen zijn verkeerd gegroeid. Het zal wel niet lang leven.' En over kanker: 'Het is een heel mooie ziekte'. De uitvoering is kloek en fraai, de informatie daarentegen allerbelabberdst. (Wie is Matena? Wat tekende hij nog meer? De uitgever vertelt het niet!) De herkomst van de vreemde spelling van woorden als 'idille', 'krisanten' en 'zoon' in plaats van 'zo?n') is ook onduidelijk, maar verder mankeert er niets aan dit album, of het moet het vervolg zijn.