Als een stripmaker zichzelf zo serieus neemt als Emmanuel Moynot, zou je toch mogen verwachten dat hij in een strip over een schilder niet het ene clich? over het kunstenaarsleven op het andere stapelt. Maar de hoofdpersoon van het album Anatomie van de wanorde, de jonge schilder Eug?ne Pigot, is berooid, hij zuipt, hij lijdt voor zijn kunst en op een gegeven moment verkoopt hij zijn ziel door voor een rijke opdrachtgever pornografische schilderijen te maken. En o ja, er wordt natuurlijk ook geneukt in Anatomie van de wanorde. Deze orgie van clich?s zou op zich niet eens zo erg zijn, als het verhaaltje nog wat voorstelde. Maar ook hierin stelt Moynot diep teleur. Het speelt zich af in Parijs aan het begin van de vorige eeuw en heeft iets van doen met Pigots zoektocht naar vernieuwing in de schilderkunst. Tussen zijn eigen schilderijen vindt hij namelijk een portret waarvan hij zich niet meer kan herinneren dat hij het heeft gemaakt. Maar het is zo'n uniek portret, het 'gaat tegen alle gevestigde idee?n in, alle theorie?n over lichtval, kleur'. Hoe dat precies zit, daar mag de lezer naar raden, of hij moet Moynot maar op diens woord geloven. Pigot probeert als een bezetene de stijl van dat mysterieuze portret te kopi?ren, maar zonder succes. Gaandeweg knoopt hij het ook nog eens aan met ??n of andere snollebol (terwijl hij een hele lieve vriendin heeft en het daarnaast met een sympathiek model doet) die natuurlijk een destructieve invloed op Pigot heeft. Maar op een gegeven moment vindt Pigot zomaar, hopla!, opeens het Kubisme uit. Hoe hij dat klaarspeelt, wordt evenmin duidelijk, maar wie interesseert dat dan eigenlijk ook nog? Alle personages in dit flutverhaaltje zijn zo plat als een dubbeltje, de dialogen zijn stijf en onnatuurlijk en de tekeningen zijn vlak. Moynot doet niet aan gezichtsuitdrukkingen. In combinatie met die stijve dialogen levert dat een bloedeloze strip op. Wat een rotzooi.