De scenarist Thierry Robberecht heeft nog net niet onder alle bladzijden in dit album voetnoten laten plaatsen, om per plaatje de lezer er voor de zekerheid nog eens op te wijzen: 'dit is spannend', 'dit plaatje is heel opwindend', 'dit personage moet heel cool overkomen'. Voor de rest lijkt hij echter werkelijk elke denkbare expliciete kunstgreep te hebben gebruikt (of misbruikt), om het maximale uit zijn horrorverhaal, over mogelijke rituele moorden met vliegen, te persen. Op den duur zorgt dit bombardement van overdreven kunstgrepen ervoor, dat het meer op absurdisme dan op horror begint te lijken. Het vervelendste is nog wel het eindeloze, om de paar plaatjes wisselen van verhaallijn, wat blijkbaar bedoeld is om de spanning op te bouwen, maar wat voorkomt dat het verhaal zelf ooit goed op gang komt. Zo is er echter een hele opsomming te maken, van zinloze overdrijvingen die dit album niet bepaald ten goede komen. Als er iemand vermoord wordt (en dat gebeurt nogal regelmatig in dit verhaal), moet meteen ook alles tot in de verre omgeving bevlekt zijn met bloed. Als twee geliefden elkaar tegenkomen, is dat naakt met elkaar in bed. Als de FBI ergens binnenvalt, moorden ze daar vervolgens zonder te kijken alles en iedereen uit. Als er een sekte wordt ge?ntroduceerd, schreeuwen de leden elkaar op het eerste plaatje meteen in koor toe 'MAAK ONS WOEST EN WREED!' En tja, dat laatste leverde bij mij tenminste nog een daverende slappe lach op. Maar aangezien iedereen in dit album zo bitter serieus kijkt, betwijfel ik ten zeerste, of dat wel de bedoeling was... Wanneer je aan het einde van het verhaal (nou ja, einde: 'Het vervolg in de volgende aflevering') het hele album nog eens terugbladert, kun je maar ??n ding concluderen: jammer, dat Cosimo Lorenzo Pancini en Alberto Pagliaro zulke mooie tekeningen voor zo'n slecht verhaal gemaakt hebben.