De twee tot dusver verschenen delen van Hariti zijn heel aparte boeken. Dat blijkt al vanaf de eerste pagina's die uitermate sterk een Afrikaanse sfeer neerzetten met weidse landschappen en expressieve figuren. Er zijn zelfs momenten dat het lezen in Hariti een soortgelijke ervaring is als het lopen door een galerie vol Zimbabwaanse beeldhouwwerken; in beide gevallen kijken de Afrikaanse gezichten met geprononceerde gelaatstrekken je indringend aan en je verbaast je over de immense lippen, voorhoofden of ogen. Het Afrikaanse portretmaniertje blijkt in dit boek heel geschikt om karakters een emotioneel stempel te geven, niet in de laatste plaats omdat het verhaal zich afspeelt in een Afrikaanse mythologische wereld waar betoveringen en ongrijpbare goden een grote rol spelen. Tekenaar Nicolaas Ryser is nog geen dertig maar heeft met deze benadering het verhaal van de bijna tien jaar oudere scenarist Igor Szalewa heel sterk neergezet. De hoofdpersoon van het verhaal, de vileine toverkol en koningin Hariti, zou in het tekenwerk bij voorbeeld nooit uit de verf komen in een klassieke, doorsnee Europese realistische benadering. En al die ingewikkelde intriges, magische handelingen en onderlinge verhoudingen zouden niet aanspreken als Ryser niet van die zwierige tempovertragingen gebruikte in de diverse actiesc?nes. Sterker nog: met een andere tekenaar liep Hariti het gevaar niet meer dan een zoveelste fantasystrip te lijken, die zich amper kon profileren binnen de paranormale rimrambulk die onze stripmarkt overspoelt. Dat zou heel erg zonde zijn, want Szalewa heeft wel degelijk iets te vertellen met zijn scenario. Hij lijkt gefascineerd door de tegenstelling tussen leven en dood, steriliteit en vruchtbaarheid en het dorre landschap en bloeiende flora. In Hariti speelt hij met die concepten. Het verder best wel spannende plot lijkt daarin meer een vertelmiddel dan een doel op zich. Een puik werkje dus!