Over het verhaal van Agadamgorodok, de nieuwe beeldroman van Pierre Bailly en Denis Lapi?re, kunnen we kort zijn. Het intrigeert wel, maar uiteindelijk is het pseudo-intellectualistisch gedoe zoals je dat veel ziet in Franse en Russische films. Het lijkt heel wat, maar het is niks. Bovendien hebben we het allemaal al wel eens eerder gezien:de man die een vrouw probeert te versieren met goede boeken, de gewetenloze gangster en zijn onschuldige, na?eve broer en de apotheose aan het eind van het boek. Niks nieuws onder de zon. En dit alles is dan nog eens doorspekt met pretentieuze prietpraat als: 'Wiskunde is het beton van de menselijke ziel' en 'We denken dat we iets beheersen als we het kunnen berekenen... dat we een land beschaven als we het volgooien met beton'. Ja hoor, het is goed met je. Gooi maar in mijn pet. Maar een verhaal vertellen, dat kunnen Bailly en Lapi?re als de beste, zelfs als het een slecht verhaal is. Agadamgorodok (de naam van een stadje in Siberi?) leest als een trein en is waanzinnig mooi getekend met vette lijnen en een robuuste vlakverdeling. De beeldsequenties zijn filmisch, met een haast duizelingwekkend beeldritme. De inkleuring is fenomenaal. Somber grijs en zwart en ijzig blauw wisselen zich af met warm rood en heldere pastelkleuren, om het contrast weer te geven tussen de sombere, harde werkelijkheid en de droomwereld waar de hoofdpersoon zich bij tijd en wijle in verliest. Dan weer bevangt je als lezer het verstikkend gevoel van een angstige nacht om vervolgens met volle teugen de frisse lucht tot je te nemen van een nieuwe, heldere dag. Je hoort de sneeuw bijna onder je schoenen knerpen. Z? goed is Agadamgorodok ook wel weer. Agadamgorodok is ondanks de ergerlijke quasi-diepzinnigheid het zoveelste juweel in de Vrije vlucht-reeks, de chique albumlijn van uitgeverij Dupuis, die de kinderachtige lolbroekerij, waarin ze de laatste jaren grossiert, ruimschoots vergoedt.