Met IAN zijn Ralph Meyer en Fabien Vehlmann erin geslaagd een bovengemiddelde serie te cre?ren in het genre techno/fantasy. Na aanvankelijk met de nodige scepsis ter hand genomen, in bange afwachting van een zoveelste kloon, leest IAN na een stroeve opening lekker vlot weg. IAN, dat staat voor Intelligentie op Artifici?le en Neuromechanische basis, is een kunstmatig mens dat geregeld last heeft van emoties. Hij moet, ondanks dat hij nog in een prototypefase zit, worden ingezet bij een reddingsactie onder water. Zijn commandant is op voorhand niet gecharmeerd van hem en hij moet zich dan ook dubbel en dwars bewijzen. Het scenario is door Vehlmann knap in elkaar gezet. Hij weet met soepele overgangen de vaart in het verhaal te houden. Aan de oppervlakte van het kunstmatige bewustzijn van IAN sluimert een geheim waar de lezer langzaam bij wordt betrokken. Het maakt van de robot een min of meer sympathieke figuur. Aangezien ook de commandant van het type ruwe bolster, blanke pit is, ontwikkelt zich een interessante verhouding tussen die twee. De stijl van Meyer doet bij vlagen denken aan Luc Ori?nt van tekenaar Eddy Paape. Het is een stijl met oog voor de juiste details en verhoudingen. Ook de wijze waarop hij speelt met licht en donker en gebruik maakt van schaduweffecten is aantrekkelijk om te aanschouwen.