Een aantal kinderen zit manden te vlechten in een Afrikaans dorp. Vanuit de heuvels rondom het dorp laat de naderende oorlog zich dreigend horen. Alle kinderen zijn verliefd op hun Zweedse begeleidster, Anika. Dat is een mooie, blonde, wat na?eve vrouw die zich makkelijk door de kinderen laat manipuleren. Maar zij kan uit het dorp weg, wanneer ze dat wil. Wanneer de oorlog te dichtbij komt. Net als de rijke Belg die zijn avonden doorbrengt in de kroeg en tegenover de kinderen de weldoener uithangt, terwijl hij zich in het geniep aan diezelfde kinderen vergrijpt en zich verrijkt met geld om vluchtelingen te helpen. De kinderen kunnen nergens heen. Ze kunnen alleen vluchten in hun eigen droomwereld. Zo praat Mongol, die sociaal niet erg begaafd is, met de vliegen, de ratten en de honden om hem heen en trekt Black Domino zich terug in een wereld van uiterlijke schijn. Iedereen is er op zoek naar een spoor van hoop in een wereld waar de laatste hoop al lang geleden verdwenen is. Het dorp is eigenlijk het complete continent Afrika als schaalmodel. Iedereen is er vertegenwoordigd: de militante, reactionaire nationalisten die dromen van een trots Afrika dat nooit heeft bestaan; de outcasts die alleen maar te vrezen hebben van zo'n Afrika, de wetshandhavers die de hoop eigenlijk al hebben opgegeven, de kinderen die tussen twee, drie, vier vuren zitten, de vrouwen die er niet veel beter aan toe zijn, de corrupte Europeanen die Afrika kennen als hun broekzak en de goedbedoelende Europeanen die niks van Afrika begrijpen. De kracht van het album De kinderen is dat auteur Jean-Philippe Stassen zijn verhaal zo objectief mogelijk vertelt. Hij velt geen oordeel, wat het verhaal beslist ten goede komt. Stassen wisselt af en toe alleen van perspectief. Soms vertelt hij zijn verhaal vanuit dat van de kinderen, waarbij Anika dan praat in onbeholpen, gebrekkig Nederlands (wat natuurlijk haar versie is van de lokale taal), en soms vanuit het perspectief van Anika en haar vriend Recto, dan spreekt ze wel correct Nederlands. Stassens tekenwerk heeft iets magisch. Zijn personages hebben koppen als Afrikaanse maskers, de dikke lijnen en diepe kleuren doen denken aan glas-in-loodramen. Het geeft de personages ook iets logs en houterigs, alsof om te benadrukken dat ze voor altijd gevangen zitten in een boze droom.