Recensies

Alessandro Beltrame leidt een dubbelleven in het Veneti? van de eerste helft van de 18e eeuw. Hij gokt en hoereert in de volkskroegen van de Dogenstad, maar ook in de salons en hoogste kringen van de Republiek. Op een kwade dag ontbiedt zijn natuurlijke vader, senator Bragadini hem. Alessandro krijgt de vertrouwelijke opdracht de moord op een hoogstaande dame te onderzoeken. Het lichaam van de jonge vrouw wordt ontzield, badend in het bloed, en zwaar verminkt aangetroffen in een appartement van de senator. Alleen haar borsten zijn gespaard. Van de geheime politie verneemt Alessandro dat deze moord past in een serie. Telkens betreft het jonge vrouwen waarvan de lijken gruwelijk verminkt worden. Elke keer blijft een ander lichaamsdeel ongeschonden. Alle slachtoffers blijken een relatie te hebben met het theater. Nieuwe moorden vinden plaats en Alessandro staat voor een raadsel. Eric Warnauts en Raives (pseudoniem van Guy Servais) schilderen in Schetsen (Venetiaanse Suites 1) en Venetiaans rood (Venetiaanse Suites 2) een beeld van het leven der machtigen in de stadsrepubliek Veneti? in haar nadagen. In de paleizen van de grote patrici?rs flonkeren kroonluchters, maar de Dogenstad is al over het hoogtepunt van haar macht heen. De twee Belgen hebben iets met het verleden. Eerder maakten ze onder meer Congo 40 - over het koloniale avontuur en de uitbuiting van de Congo - en Onschuldig over de Duitse nederlaag. In Intermezzo, waarin een tweede generatie Italiaanse haar eigen weg zoekt, bleven ze dichter bij het heden. Via flash-backs gaven ze wel een kijkje op de achtergrond van de migranten in de regio Luik. Kenmerk van de auteurs is dat ze zich goed documenteren, zo ook bij hun fictieve verhaal over Veneti?. Op de platen zijn vele bekende pleinen en bruggen in de waterstad te herkennen. Gondels varen af en aan, de heren dragen de karakteristieke maskers, de dames wijdvallende jurken met strakke lijfjes en diepe decollet?s. De stijl van de tekeningen is puur realistisch. De wisselende kadergrootte zorgt voor spanning. Sommige handelingen worden benadrukt door ze op te splitsen in enkele kleine tekeningen. Totalen worden afgewisseld met close-ups van gezichten. Overdag baadt Veneti? in een overvloedig zonlicht en heldere kleuren, verticale strepen suggereren ook veel regen, 's Nachts overheersen zwart en grijs, slechts een gele vlek, een olielampje geeft wat licht in de dreigende duisternis. De sfeer intrigeert en doet denken aan die van Don't Look Now. In die film van Nicolas Roeg was de stad een geloofwaardig domicilie voor de duivel. Warnauts en Raives maken het voorstelbaar dat er geesten en demonen in spelonken en nissen kunnen huizen. In Venetiaanse suites 1 maken we kennis met de hoofdrolspelers in deze tragedie, er vallen de nodige lijken en er worden suggesties over mogelijke daders gedaan. In het tweede deel worden de laatste bouwstenen voor het plot aangedragen. De moordenaar verzamelt vrouwendelen op een manier die lijkt op die in Silence of the Lambs van Jonathan Demme. Uiteindelijk vallen de maskers en wordt het onrecht gewroken. Demonen en lust spelen daarin een rol, maar deze geschiedenis kent geen happy end. De jonge mannen in het verhaal lijken veel op elkaar, soms maakt alleen de dialoog duidelijk wie er aan het woord is. De vrouwen verschillen meer, van hen valt ook veel meer te zien. Warnauts en Raives, die samen aan de tekeningen werkten, toonden zich al in eerdere albums liefhebbers van vrouwelijk naakt. Ze tekenen hun vrouwen verleidelijk, het naakt is erotiserend, niet plat. De karakters van de mannelijke hoofdfiguren zijn wel nogal eendimensionaal. De senator doet zich voor als een kwetsbare oude man, die eenzaam is sinds de dood van zijn vrouw Katharina. In feite is hij een arrogante schoft die zijn pik achterna loopt. Zijn bastaardzoon lijkt een jonge kloon. Maar Alessandro mist het verstand van zijn verwekker. Als detective is hij een ramp. Zijn minnaressen helpen hem steeds op weg en hij krijgt talloze tips van de geheime politie, toch slaagt hij er niet in de zaak op te lossen. En zelfs als de geschiedenis voor hem uitgetekend wordt, neemt hij geen initiatief. Die eer komt toe aan Clara, zijn halfzuster. Alessandro droomt van een relatie met haar, maar die is onmogelijk. Enkele druppels bloed maken veel verschil. Zij leeft teruggetrokken in een klooster. Het klooster is voor haar echter een duiventil en onder haar nonnenkleed verbergt zich een andere vrouw. Ook al ziet Clara er wel zo uit, ze is bepaald geen dom blondje.