Recensies

Met de stripreeks Het land van Langvergeten waren scenarist Pierre Makyo en tekenaar L. Vicomte in de jaren '80 zeer succesvol. Vreemd genoeg gaf Vicomte er na vier delen de brui aan. Makyo vond in Herenguel een uitstekende opvolger voor de vertrekkende tekenaar. Maar nu is Vicomte terug, en wel geheel op eigen kracht: voor de nieuwe stripreeks Sasmira schreef hij zelf het scenario. Van originaliteit is echter nauwelijks sprake, want hij heeft doodleuk het gegeven van Het land van Langvergeten gejat. Een aantrekkelijke blonde jongeman, ditmaal niet Thierry maar Stanislas geheten, raakt op onverklaarbare wijze in een geheimzinnig verleden verzeild. Net als in Langvergeten speelt fotografie een cruciale rol. Een stokoude foto in de knuisten van een al even stokoude overleden vrouw brengt Stanislas naar een landhuis in de Auvergne. Zijn vriendin Bertille (type Bakvis) ontdekt dat Stan zelf ook op de foto staat, die uit 1908 stamt. Ze reist hem achterna en in het mysterieuze landhuis maken ze samen een onverklaarbare tijdsprong naar het jaar van die bewuste foto. Deel twee zal leren of het liefdespaar ongeschonden terugkeert in het heden. Vicomte heeft het idee?ngoed van Het land van Langvergeten wel heel opzichtig geplunderd. Een rechtszaak van Makyo kan dan ook niet uitblijven. De lezer wordt ondertussen opgezadeld met een clich?matig gegeven dat slordig en ongeloofwaardig is uitgewerkt. De eendimensionale karakters van de hoofdfiguren zijn daar zonder meer debet aan. Als tekenaar staat Vicomte heus zijn mannetje, sterker nog: dit eerste deel van Sasmira is buitengewoon verzorgd getekend. Met het scenario toont hij echter aan dat geld verdienen het belangrijkste motief achter deze nieuwe reeks is. De jury der Stripschapprijzen liet zich misleiden door het grafisch talent van Vicomte en nomineerde diens halfzachte ei volkomen ten onrechte in de categorie Beste Album van Buitenlandse Origine. Wat een misser!