Recensies

Dat de PTT Jan, Jans en de kinderen-postzegels heeft uitgebracht, zullen de kopers van het 25e JJ-album weten ook. Volgens de titelpagina is dit album namelijk met een enkel bezoekje aan het postkantoor om te toveren tot een 'uniek album voor je verzameling'. Is de 25e JJ dan gesigneerd? Zit er een zeefdrukje in? Een poster van een schilderij van Kruis? Nee, nee, nee... Catootje adviseert om een JJ-zegel te kopen, die in het album te plakken op het daarvoor bestemde vakje, naar het postkantoor te gaan om de zegel te laten afstempelen en voil?, voor 80 cent is dit album een 'verzamelobject'. Zo'n PTT-beambte ziet de eerste Libelle-lezeres al een nummertje trekken om haar felbegeerde 'verzamelobject' mee naar haar doorzonhuis te kunnen nemen... Al meer dan vijfentwintig jaar tekent Jan Kruis zijn Jan, Jans en onlangs verscheen zoals gezegd het 25e album. Ruim 1100 stroken is een hele prestatie, zeker binnen het genre 'familiestrip'. Niet vreemd dat Kruis' productie de laatste jaren ook enigszins is afgenomen: door de vele herdrukken in Libelle leek het erop dat Kruis meer op vakantie was dan achter zijn tekentafel zat. Maar als ie daar zit, weet hij de serie nog steeds warm, sympathiek en gezellig te houden, al moet gezegd worden dat de vonken er niet bepaald meer vanaf springen. Kruis heeft zijn toevlucht genomen tot episode-achtige, doorlopende stroken die een kort verhaal vertellen. Een slimme methode om eens af te stappen van de slopende, wekelijkse one-shot, maar er is ook een risico aan verbonden: omdat sterke eindgrappen in dit album zeldzaam zijn, lijkt het erop alsof het hele album -zoals een koffievisite van schoonouders - gezellig 'doorpruttelt'. Jans heeft haar leven inmiddels gewijd aan een politieke carri?re en Jan heeft zich volledig toegelegd op het 'huismanschap'. Deze nieuwe rollenverdeling, gecombineerd met een handvol nieuwe personages, moeten variatie in de reeks brengen en een kapstok zijn voor nieuwe grappen. Het verhaallijntje waarin Jans, voorvechter van de vrouwenemancipatie, door haar eigen (bijstands)huishoudster wordt gechanteerd, is een aardig begin. Maar de introductie van Moeps, een oude jeugdvriendin van Gerrit (de vader van Jan), kan hooguit een matige glimlach oproepen. Aan het eind van het album zit er zelfs een huwelijk aan te komen tussen die twee, en dat toont tevens de sleetsheid van de reeks: ondanks sterke karakters en voldoende mogelijkheden tot leuke grappen, blijft het allemaal hangen in gezapige familie-onderonsjes, zwangerschapjes, tuinfeestjes, een ritje met de trein, uitjes in het park - zonder dat het ooit ergens spannend wordt. De onderonsjes van Jan in het park met een blonde, jonge meid blijven te braaf, Moeps en Gerrits mijmeringen over 'vroeger' te vrijblijvend en het gekeuvel van Jans en haar politieke parelketting-vriendinnen (met cabrio) te oppervlakkig. Misschien moet Kruis gewoon 'ns de hoofdredacteur van Libelle opbellen en zeggen dat ie een jaartje ?cht alleen maar met vakantie gaat: heerlijk een beetje schilderen op de Drentse heide met een kladblokje in de binnenzak en de hond op schoot. Met de zekerheid van voldoende postzegelinkomsten moet dat toch een (tijdelijke) bevrijding zijn van een 'dierbaar blok aan je been'...