Recensies

Alweer een 'vervolgfilm' op een bioscoopsucces en helaas ook niet de laatste. Iedereen die dacht dat de cirkel rond was met het einde van De leeuwenkoning, komt bedrogen uit. Natuurlijk is een vervolg op Disney's meest succesvolle animatiefilm uit 1994 onvermijdelijk. Dit tweede deel bevat alle bekende ingredi?nten uit de oorspronkelijke film en heeft daardoor een slaapverwekkend hoog d?ja-vu-gehalte. Maar De leeuwenkoning II heeft ??n ding waar zijn voorganger niet aan kan tippen: een plot. Simba is inmiddels koning en zijn eerste kind is geen klein Simba?tje (wat iedereen zou verwachten) maar een dochtertje, Kiara. Zij sluit vriendschap met Kovu, een afstammeling van Scar, dit tot ongenoegen van de leeuwin Zira. Zij is samen met een hele groep leeuwen (de hyena's zijn voorgoed verdwenen) verbannen uit het vruchtbare gebied en is vastbesloten wraak te nemen op Simba. Dat klinkt wel heel erg bekend (terug bij af!), en op het moment dat je je afvraagt waar Timon en Pumbaa zijn gebleven, komen ook zij ten tonele met wederom een insectennummer. Over Simba gesproken... dit vrolijke, stoere leeuwtje uit deel 1 is een ontzettend ouderwetse knorrepot geworden die (nog net niet pijprokend en krantlezend voor de open haard) zijn dochter bestookt met moralistische preken over verantwoordelijkheid en andere normen en waarden. Terwijl in veel vroegere Disneyfilms vaak een moederfiguur ontbrak (Sneeuwwitje, Bambi, Pinokkio enzovoorts) wordt dit gemis sinds De kleine zeemeermin meer dan gecompenseerd door overheersende, strenge vaderfiguren die het beste voorhebben met de hoofdpersonen (meestal tienerdochters). Voor de rest van de film kan hetzelfde gezegd worden als over alle andere vervolgen: het zit technisch goed in elkaar, de muziek is acceptabel (Ladysmith Black Mambazo & Tina Turner), de originele cast is weer bij elkaar gebracht... maar zonder origineel in het achterhoofd is het eigenlijk vlees noch vis. Wie waarde hecht aan originaliteit moet deze band laten voor wat ie is: leuk gedaan, but no, thank you...