Recensies

Met het eerste deel van de Vrije vlucht-reeks Zoo bevestigde Frank (P?) vijf jaar geleden dat hij ??n van Belgisch beste striptekenaars is, zoniet de allerbeste. De drie delen van de jeugdstrip Ragebol stonden nog bij velen op het netvlies gegrift: sfeervolle platen met onder meer walvissen en katten in de hoofdrol. Frank toonde zich een natuurfreak, die zijn liefde voor de tekenpen in dienst stelde van zijn liefde voor het dierenrijk. Zoo is Ragebol in het kwadraat: nog meer dieren, nog meer grafisch vernuft, nog meer sfeer. Want sfeer is het geheime wapen van Franks strips. Ze zijn gevuld met verstilde emoties, gevoelens die in ??n enkel stripplaatje tot volle wasdom kunnen komen. Frank zal zich ongetwijfeld vereenzelvigen met beeldhouwer Buggy, die in luttele seconden een panter vormgeeft in klei, om maar vooral niet de intensiteit van het moment kwijt te raken. In de praktijk blijkt Frank echter niet de snelle werker die Buggy is. Het heeft maar liefst vijf jaar geduurd voordat de tekenaar met een tweede deel van Zoo op de proppen komt. Na de goede ontvangst van Zoo 1 waren de verwachtingen hoog gespannen. Zou Frank zijn grafisch peil weten te handhaven? Maar ook: zou het verhaal nu eindelijk wat meer tot ontwikkeling kunnen komen? Een niet onterechte kanttekening. De overweldigende beeldenpracht overschaduwde in grote mate het vertelde verhaal. De bewoners van een Normandische dierentuin (vier mensen en een grote hoeveelheid exotische beesten) voelen de dreiging van de zojuist uitgebroken Eerste Wereldoorlog. Het dierenpark fungeert als Hof van Eden in een wereld vol tragiek. Ook de personages in dit aardse paradijs blijven echter niet verschoond van pijn en verdriet. Eigenaar C?lestin ondervindt als arts de gruwelen van de oorlog aan den lijve als hij gewonden opereert in een tot veldhospitaal omgebouwde kerk. Buggy voert als kunstenaar een gevecht met zijn eigen creativiteit. De jonge, onbezonnen Manon moet wennen aan het langzaam volwassen worden. En de stille Anna denkt vol angst terug aan haar nog onduidelijke Russische verleden. Met deze ingredi?nten heeft Philippe Bonifay een eerlijk en indringend scenario geschreven, waarin Frank zijn dieren, emoties en tekendrift volledig kwijt kan. Het resultaat neigt naar een meesterwerk, maar is het net niet. Dat komt enerzijds doordat het verhaal meer impliceert dan daadwerkelijk vertelt. Van de feitelijke oorlog merk je als lezer nagenoeg niets. Anderzijds zijn de momenten van dramatiek zo indrukwekkend in beeld gebracht dat ze beginnen te neigen naar pathetiek. En dat terwijl de goede bedoelingen toch echt van deze strip afspatten. In feite balanceert Frank op hetzelfde dunne koord waarop ook Bernard Hislaire naar evenwicht zoekt. Diens magnum opus Samber lijkt na vijf delen aan pathos ten onder te gaan. Zo mooi getekend, maar tegelijk soms ook zo losgerukt uit de context van het verhaal. Wat dat betreft is Zoo een evenknie van Samber. Zoo 2 is een indrukwekkende strip vol indrukwekkende tekeningen en indrukwekkende emoties. Om het spreekwoordelijk te zeggen: overdaad schaadt.