Recensies

Robbedoes is dood, lang leve Robbedoes. Na zestig jaar heeft de liftjongen met oranje haar een verbazingwekkende metamorfose ondergaan. Makers Tome en Janry presenteren hem in deel 46 uit de serie als een serieuze dertiger. 'De grote Robbe' is voortaan realistischer getekend, er krioelt geen glimlachend eekhoorntje meer om hem heen en slapstick-humor heeft de held ook niet langer nodig. Nee, de drie grappen in dit fantastisch getekende boek gaan over de namen van de hoofdrolspelers. Kwabbernoot ('Vreemd dat niemand me bij m'n voornaam noemt') heeft een hele kleine rol, maar dat valt je pas op aan het eind van het boek. Het leest als een trein, omdat elk eerste plaatje van elke pagina weer verrast, ledere wending in het verhaal is spannend, iedere beweging mooi in beeld gebracht. Hulde dus aan Tome en Janry. De missie om Robbedoes millenniumproef te maken, is volbracht. En ik kan het niet laten om af te sluiten met een citaatje. De liftjongen die ooit een marsupilami als huisdier had, spreekt anno 1999 dit soort volzinnen uit: 'Wie ooit heeft gezegd dat de lach de mens uniek maakt, had er het cynisme aan toe moeten voegen.'