Recensies

In zijn gehele oeuvre draagt Enki Bilal een uitermate pessimistisch wereldbeeld uit. Zo ook in De slaap van het monster, dat het eerste deel is van een nieuwe trilogie. In het jaar 2026 bezoekt geheugenonderzoeker Nike Hatzfeld een futuristisch New York, dat zo lijkt te zijn weggelopen uit de filmklassieker Blade Runner. Hatzfeld ontsnapt aan een moordaanslag, maar wordt overleden verklaard om de FBII (sic) te helpen de mondiale terroristengroepering Obscurantis Order te vernietigen. Zijn persoonlijke motieven zijn hele andere: hij wil Leyla en Amir vinden, met wie hij zijn eerste levensdagen doorbracht in een weeshuis in Sarajevo. Dankzij zijn fenomenale geheugen kan Hatzfeld zich alles herinneren van de dagen rond zijn geboorte in 1993, toen bombardementen de Bosnische hoofdstad teisterden. Binnen een maand werd het bewuste weeshuis vernietigd en scheidden de wegen van de drie kinderen zich. In 2026 komen die wegen weer samen aangezien Nike, Leyla en Amir alle drie raderen zijn in de machinerie die Obscurantis Order bestrijdt. Dit plot biedt Bilal alle ruimte voor zijn zoveelste sombere toekomstvisie, bestaande uit Big Brothertaferelen, gevoelloze cyborgs en een samenleving geregeerd door terreur. Helaas heeft hij zoveel te vertellen dat veel dialogen gemakshalve worden weggemoffeld in tekstkaders. Zijn grafisch vernuft maakt gelukkig veel goed. Een belangrijk motief vormen Hatzfelds herinneringen aan de oorlog in voormalig Joegoslavi?, al toont Bilal zich in de uitwerking ervan nogal afstandelijk. Gezien de Joegoslavische afkomst van de auteur lijkt dat wat vreemd. Een opmerking van hoofdpersoon Hatzfeld is echter veelzeggend: 'Schreeuwen in een stad met de herinnering aan bommen en dood is pathetisch, belachelijk, nutteloos.' Dit verklaart Bilals terughoudendheid. Het resultaat is een album dat niet verzandt in politiek pamflettisme.